Σύγχρονοι Συγγραφείς της Θεσσαλονίκης (και όχι μόνο) #3

Πραγματοποιήθηκε χθες το βράδυ, στο βιβλιοπωλείο της Αγιορειτικής Εστίας, η πρώτη για το 2016 συνάντηση των μελών της Λέσχης Ανάγνωσης της Αγιορειτικής Εστίας.

Στη συνάντηση μας, είχαμε την τιμή και την χαρά να φιλοξενήσουμε τον συγγραφέα Ισίδωρο Ζουργό, τον οποίο και ευχαριστούμε θερμά. Μαζί του συζητήσαμε για το έργο του «Η Αηδονόπιτα», αλλά δεν μείναμε μόνο σε αυτό. 

Η συζήτηση ανοίχτηκε και στα υπόλοιπα βιβλία του ενώ δεν έλειψαν και οι προσωπικές του εξομολογήσεις για τη διαδικασία γραφής, την έρευνα που προηγείται, την επιλογή των θεμάτων, ενώ έγινε εκ μέρους του αναφορά σε αγαπημένα βιβλία, αγαπημένες ταινίες κλπ. Τέλος προσπαθήσαμε να εκμαιεύσουμε κάποια στοιχεία για το νέο του βιβλίο, το οποίο δεν έχει ξεκινήσει να γράφει ακόμα, αλλά όπως μας είπε ο ίδιος «θα περιέχει σίγουρα ιστορία και θα περιέχει σίγουρα Θεσσαλονίκη». 

Η βραδιά ήταν πολύ όμορφη και όλα τα μέλη ενθουσιάστηκαν από την εξαιρετική παρουσία του συγγραφέα Ισίδωρου Ζουργού, τον οποίο ευχαριστούμε για ακόμα μία φορά. 

Ακολούθησε η κοπή της Αγιοβασιλόπιτας της Λέσχης και το φλουρί έπεσε στην κα. Ρία Ευαγγελινού στην οποία δόθηκε ως δώρο η λαμπρή έκδοση της Αγιορειτικής Εστίας με τις περιηγητικές σημειώσεις του Ουκρανού περιηγητή, Βασίλι Γκρηγκόροβιτς Μπάρσκι. Της ευχόμαστε μέσα από τη καρδιά μας να είναι πάντα τυχερή και να έχει πάντα υγεία, όπως το ίδιο ευχόμαστε και για όλα τα μέλη της Λέσχης μας. 

Το επόμενο βιβλίο προς ανάγνωση που επιλέχθηκε μετά από ψηφοφορία, είναι το έργο του Απόστολου Παπαγιαννόπουλου, με τίτλο «Η Επιστροφή». Η επόμενη συνάντηση θα γίνει στις 8 Μαρτίου 2016, στο βιβλιοπωλείο της Αγιορειτικής Εστίας.

Λίγα λόγια για το βιβλίο:

 Η Μικρασιατική Καταστροφή του '22, ο ξεριζωμός του Μικρασιατικού και Ποντιακού Ελληνισμού απ' τις προγονικές του εστίες και οι συνεχείς δοκιμασίες και περιπέτειες των Μικρασιατών προσφύγων σε ολόκληρο τον κόσμο, αποτέλεσαν ένα σύγχρονο ελληνικό έπος του οποίου το περιεχόμενο και οι διαστάσεις, για διάφορους λόγους και αιτίες, συνεχίζουν να αγνοούνται από τους Έλληνες σήμερα. Ειδικά για τους Έλληνες πρόσφυγες της Μικράς Ασίας που μετά την Καταστροφή του '22 κατευθύνθηκαν προς την τότε Σοβιετική Ένωση, ακόμα και σήμερα είναι περιορισμένες οι ιστορικές αναφορές και πληροφορίες.

Η διαδρομή ενός καθημερινού Έλληνα, του Μιχαήλ Θεοδόροβιτς Κυριάκοβ, που γεννήθηκε στο Καρς της Μικράς Ασίας το 1915, έζησε την Οκτωβριανή Επανάσταση και τη συγκρότηση της Σοβιετικής Ένωσης, αγωνίστηκε μαζί με τους άλλους Πόντιους για την επιβίωση στα βουνά του Καυκάσου και αναδείχθηκε χάρη στις ικανότητες και το σθένος του σε υψηλά αξιώματα στη δεύτερη πατρίδα του, αποτελεί τον κορμό αυτής της ιστορίας που αναφέρεται στο έπος του Ποντιακού Ελληνισμού στη Σοβιετική Ένωση ως την Επιστροφή των νέων Αργοναυτών πίσω στη Μητέρα Ελλάδα...

Aς (ξανα)διαβάσουμε τους αρχαίους κλασικούς - Ένα οδοιπορικό στη Μεσόγειο με οδηγό τον Ηρόδοτο

Της Χριστίνας Δρούζα

Τουρκία, Ιράκ, Αίγυπτος, Ελλάδα: Ο Βρετανός ιστορικός Τζάστιν Μαρότσι ταξιδεύει στη Μεσόγειο του Ηροδότου και διαβάζει τον σύγχρονο κόσμο μέσα από τη γνώση που του δίνει για τον αρχαίο κόσμο ο Πατέρας της Ιστορίας. 

«Ο Ηρόδοτος από την Αλικαρνασσό εκθέτει εδώ τις έρευνες του, ώστε να μην ξεθωριάσει στο χρόνο ό,τι έγινε από τους ανθρώπους, μήτε να σβήσουν άδοξα, μεγάλα και θαυμαστά έργα, που άλλα πραγματοποίησαν οι Έλληνες και άλλα οι Βάρβαροι· ιδιαίτερα για να φανεί η αιτία που αυτοί οι δυο λαοί πολέμησαν μεταξύ τους». Κάπως έτσι ξεκινάει η καταγραφή του Ηροδότου και, ουσιαστικά, η ίδια η Ιστορία. Ο Κικέρωνας ήταν εκείνος που ονόμασε τον Ηρόδοτο Πατέρα της Ιστορίας, επειδή υπήρξε ο πρώτος που κατανόησε την αξία που έχει η Ιστορία για τον άνθρωπο και κατέγραψε όχι μόνο τα κοσμοϊστορικά γεγονότα της εποχής του, αλλά και τα ήθη, τα έθιμα, τις συνήθειες και την καθημερινότητα, δίνοντάς μας μια πλήρη εικόνα της κοινωνίας στην οποία ζούσε. 

Ο Τζάστιν Μαρότσι, ιστορικός και ταξιδιωτικός συγγραφέας, μέλος της Βασιλικής Γεωγραφικής Εταιρείας, γνώρισε το έργο του Ηροδότου αφού είχε ολοκληρώσει τις σπουδές του στη Ιστορία, γεγονός το οποίο εξηγεί μέσα από εξοστρακισμό του Ηροδότου από τα ακαδημαϊκά προγράμματα: «Η Ιστορία, ενηλικιωμένη, γεμάτη αυτοπεποίθηση και επαγγελματισμό, διέπραξε πατροκτονία, ξέκανε τον άνθρωπο που τη γέννησε», γράφει χαρακτηριστικά. Ο Μαρότσι, λοιπόν, διαβάζει τις Ιστορίες του Ηροδότου πολλά χρόνια μετά τις σπουδές του και συνειδητοποιεί ότι δεν πρόκειται για μια απλή ιστορική καταγραφή των περσικών πολέμων. Ο μεγάλος ιστορικός γράφει ένα έπος για τον πόλεμο και την αυτοκρατορία, για το μεγαλείο του ανθρώπου, αλλά και τις αδυναμίες της ανθρώπινης φύσης. Με το ιδιαίτερο ταλέντο του μυθιστοριογράφου, που ανακατεύει στην αφήγησή του μύθους και θρύλους, περιγράφει χώρες και τοπία, προσπαθεί να κατανοήσει τους ήρωές του, μιλάει για το αμετάλλακτο της μοίρας, τη ματαιοδοξία της εξουσίας, την αγάπη, τη θρησκεία και τις τιμωρίες των θεών. 

Ο συγγραφέας ξεκινάει το ταξίδι του από τη γενέτειρα του Ηροδότου, το σημερινό Μπόντρουμ της Τουρκίας, ένα τουριστικό θέρετρο γεμάτο παραλίες, ξενοδοχεία και έντονη νυχτερινή ζωή. Εκεί συναντά μια ενθουσιώδη ντόπια ιστορικό, συζητούν για την ιστορία της προτομής του Ηροδότου που κοσμεί την είσοδο του μουσείου της πόλης κι επισκέπτεται το Ινστιτούτο Ενάλιας Αρχαιολογίας για να ανακαλύψει τα θαυμαστά ευρήματά του. Στη συνέχεια, πηγαίνει στο σημερινό Ιράκ, επισκέπτεται τη Βαγδάτη και την αρχαία Βαβυλώνα, κι από εκεί ταξιδεύει για την Αίγυπτο και τις όχθες του Νείλου. Στην Ελλάδα πια, ο Μαρότσι επισκέπτεται την Αθήνα, παρακολουθεί ένα συνέδριο με τίτλο «η αρχαία Ελλάδα και το αρχαίο Ιράν: διαπολιτισμικοί διάλογοι», έρχεται σε επαφή με αναγνωρισμένους πανεπιστημιακούς,  συνομιλεί με την ιστορικό Μαριάννα Κορομηλά, κάνει βόλτες στο κέντρο της Αθήνας και ακολουθεί την πορεία για την επέτειο του Πολυτεχνείου. Η περιπλάνηση συνεχίζεται με στάσεις στις Θερμοπύλες, στη Θεσσαλονίκη, στην Κομοτηνή, στην Καβάλα αλλά και στην Καρδαμύλη της Μεσσηνιακής Μάνης, όπου συναντάει τον συγγραφέα Πάτρικ Λη Φέρμορ. Ο Μαρότσι ολοκληρώνει το ταξίδι του στο νησί της Σάμου: «Η Σάμος είναι το απώτερο σύνορο της Ευρώπης, το πιο ανατολικό οχυρό. Πέρα από τη θάλασσα, βρίσκεται ο παλιός εχθρός, ο σημερινός Νταρ αλ Ισλάμ, ο μουσουλμανικός κόσμος, αυτός που κάποτε ήταν η Περσική Αυτοκρατορία». 

 Στις σελίδες του βιβλίου ο συγγραφέας ταξιδεύει στους ιστορικούς τόπους, περιγράφει τις συναντήσεις και τις εμπειρίες του, γυρίζει πίσω στο χρόνο και παραθέτει ολόκληρα αποσπάσματα από τα βιβλία του Ηροδότου, συνομιλεί με το παρόν και το παρελθόν· ουσιαστικά «διαβάζει» τον σύγχρονο κόσμο μέσα από τη γνώση που του δίνει ο αρχαίος κόσμος. Ο αναγνώστης τον ακολουθεί μαγεμένος σε αυτήν τη διαδρομή στους γνωστούς και άγνωστους τόπους και συνειδητοποιεί πόσο βαθιές είναι οι ρίζες του. Σ’ αυτόν τον ευλογημένο τόπο ζουν, αναπνέουν, πολεμούν και δημιουργούν άνθρωποι εδώ και πολλές χιλιάδες χρόνια. Οι Ιστορίες του Ηροδότου διδάσκονται στο σχολείο στην πρώτη τάξη του Γυμνασίου, αλλά στην ηλικία των δεκατριών είμαστε όλοι πολύ νέοι για να συνειδητοποιήσουμε τη λογοτεχνική ομορφιά που κρύβουν μέσα τους οι σελίδες τους. Ο ταξιδευτής Μαρότσι μας δίνει την ευκαιρία να επανεκτιμήσουμε το έργο του μεγάλου ιστορικού και –γιατί όχι;– να αναζητήσουμε και να ξαναδιαβάσουμε το πρωτότυπο κείμενο. 

Πηγή: http://www.iefimerida.gr/news/246797/xanadiavasoyme-toys-arhaioys-klasikoys-ena-odoiporiko-sti-mesogeio-me-odigo-ton-irodoto#ixzz3xsxHvB00

Ο σοβιετικός συγγραφέας που «πήρε» το Νόμπελ από Νερούδα και Μπόρχες

Μιχαήλ Σόλοχοφ, η έκπληξη του 1965

Ο σοβιετικός συγγραφέας που «πήρε» το Νόμπελ από Νερούδα και Μπόρχες 

Επιμέλεια: Ελισάβετ Σταμοπούλου

Έκανε την έκπληξη, δίχασε, προβλημάτισε. Δεν περίμεναν πολλοί πως ο σοβιετικός συγγραφέας Μιχαήλ Σόλοχοφ θα κέρδιζε το 1965 το Νόμπελ Λογοτεχνίας, αφήνοντας πίσω του τον Βλαντίμιρ Ναμπόκοφ, τον Πάμπλο Νερούδα και τον Χόρχε Λουίς Μπόρχες, οι οποίοι μεταξύ άλλων διεκδικούσαν το βραβείο.

Mετά από μισό αιώνα σιωπής, η Σουηδική Ακαδημία ανοίγει τα χαρτιά της και αποκαλύπτει τα όσα συνέβησαν στο παιχνίδι της διεκδίκησης για το Νόμπελ. Σύμφωνα με τα αρχεία της, που είδαν πρόσφατα το φως της δημοσιότητας, το 1965 αρκετοί γνωστοί συγγραφείς φλέρταραν με την τιμητική αυτή διάκριση. 

Όπως και ο Ναμπόκοφ, έτσι και ο Μπόρχες, που βρίσκονταν στην κούρσα των υποψηφιοτήτων, δεν απέσπασαν ποτέ Νόμπελ. Αντίθετα, ο Νερούδα το κέρδισε το 1971. 

Υποψήφιοι γα το βραβείο το 1965 ήταν και οι συγγραφείς Ουίσταν Ώντεν, Λώρενς Ντάρελ, Λ.Π.Χαρτλεϊ, Ουίλιαμ Σόμερσετ Μομ, Άλαν Σίλιτοου και Σάμιουελ Μπέκετ. Από αυτούς μόνο ο Μπέκετ απέσπασε Νόμπελ το 1969. 

Οι υποψήφιοι μνηστήρες για το βραβείο ήταν άνθρωποι με σημαντική διαδρομή στο λογοτεχνικό χώρο, ονόματα με διεθνή ακτινοβολία. Το αποτέλεσμα όμως δεν ήταν το αναμενόμενο, αφού ο νικητής Σόλοχοφ ήταν ένθερμος υποστηρικτής του σοβιετικού καθεστώτος.

Σε ηλικία 15 ετών κατατάχθηκε στον Κόκκινο Στρατό. Από τα 17 του έτη ξεκίνησε να γράφει, και δύο χρόνια αργότερα ολοκλήρωσε την πρώτη του δουλειά με τίτλο Το Σημάδι της Γέννησης. Παρά την οικονομική δυσχέρεια στην οποία είχε περιέλθει και που τον ανάγκασε να δουλέψει σε χειρωνακτικές δουλειές, δεν εγκατέλειψε ποτέ τη συγγραφή. 

Την κοινή γνώμη απασχόλησε και στα τέλη της δεκαετίας του ’50 όταν εξέφρασε ανοικτά την αντίθεσή του ενάντια στην απονομή του Νόμπελ Λογοτεχνίας στον ρώσο συγγραφέα Μπορίς Παστερνάκ. Η επίθεση που δέχτηκε ο τελευταίος τον οδήγησε στην απόρριψη της διάκρισης που έλαβε το 1958. 

Η σουηδική ακαδημία ξεχώρισε τον Σόλοχοφ για το μυθιστόρημά του Ο Ήρεμος Δον, καθώς όπως είχε επισημάνει «έδωσε έκφραση σε μια ιστορική περίοδο της ζωής του ρωσικού λαού». 

Η απόφαση για απονομή του βραβείου Νόμπελ στον Σόλοχοφ ήταν ομόφωνη, με σύσσωμη τη σουηδική ακαδημία να αποκαλεί αριστούργημα το έργο του συγγραφέα. 

Ωστόσο, δημοσιογράφος της σουηδικής εφημερίδας Svenska Dagbladet αποκάλυψε πως η επιτροπή είχε εξετάσει το ενδεχόμενο να μοιραστεί ο Σόλοχοφ το βραβείο με τη ρωσίδα ποιήτρια Άννα Αχμάτοβα, την οποία αποκήρυξε το σοβιετικό καθεστώς το 1964. Η ιδέα αυτή ποτέ δεν έγινε πράξη, καθώς μέλος της επιτροπής σημείωσε πως το μόνο κοινό ανάμεσα στους δύο ήταν η ρωσική γλώσσα. 

Επίθεση δέχτηκε ο Σόλοχοφ πέντε χρόνια μετά τη νίκη του, το 1970 όταν ο Αλεξάντρ Σολζενίτσιν κέρδισε το Νόμπελ και μαζί με άλλους συγγραφείς τον κατηγόρησε ανοιχτά για ιδιοποίηση του έργου του Φίοντορ Κριούκοφ. Ο σοβιετικός συγγραφέας αρνήθηκε, όμως, την κατηγορία που του είχαν προσάψει.


Πηγή: http://news.in.gr/features/article/?aid=1500050469